آرتروز گردن عارضه‌ای است که معمولاً بیشتر در سنین بالا رواج دارد و مفصل‌های گردن را درگیر می‌کند و باعث بروز گردن درد می شود. عبارات زیادی برای آرتروز گردن استفاده می‌شوند از جمله اسپوندیلوز گردن، بیماری فرسایش مفصل و یا التهاب مفصل گردن. اسپوندیلوز گردن تخریب مفاصل گردن است. این بیماری با افزایش سن به شدت شیوع پیدا می کند. بیشتر از ۸۵ درصد از افراد بالای ۶۰ سال به این بیماری مبتلا هستند.
در بین کارمندان، محصلین و دانشجویان نیز که دائم یا با کامپیوتر کار می کنند و یا درس می خوانند، خم نگه داشتن سر و گردن طولانی مدت در روز باعث ایجاد فشار بر روی مهره های گردن شده و این امر دیسک های بین آن ها را افزایش داده و باعث بروز علائم آرتروز گردن می شود.
آرتروز گردن چیست ؟
اسپوندیلوز گردن به فرسایش و از بین رفتن دیسک های ستون فقرات در ناحیه گردن گفته میشود. کاهش سطح آب دیسک و جمع شدن شدن آن می تواند باعث ایجاد علائم آرتروز گردن شود. این علائم شامل تشکیل برآمدگی زائده استخوانی در قسمت لبه های استخوان می باشد. عموما افراد در زمان مواجهه با این مشکل هیچ علائمی را در بدن خود مشاهده نمی کنید. در زمان بیمار می تواند از روش های غیر جراحی برای درمان آرتروز گردن استفاده کند. صدا دادن مهره های گردن زمانی که فرد سر خود را به اطراف میچرخاند ایجاد می شود.
علائم آرتروز گردن
بارزترین علایم آرتروز گردن ، درد گردن خفیف یا شدید باشد. گاهی اوقات با نگاه کردن به بالا یا پایین برای یک مدت طولانی یا با فعالیت هایی مثل رانندگی یا خواندن یک کتاب، درد ناشی از این بیماری شدت پیدا می کند. این درد گردن مانند درد دیسک گردن با استراحت یا دراز کشیدن تسکین پیدا می کند.
از جمله علائم این بیماری، محدودیت حرکتی در ناحیه گردن می باشد . از سایر علائم آرتروز گردن می توان به کم شدن حس , دردهای تیر کشنده به سمت شانه ,دست و پشت سر و کاهش قدرت عضلانی اشاره کرد علائم دیگر شامل موارد زیر می باشد:
- سرگیجه و سردرد
- خشکی و گردن درد (با فعالیت شدت پیدا می کند)
- صدا/احساس ساییدگی /انفجار با حرکت گردن
- به دشواری راه رفتن، عدم تعادل یا ضعف در دست یا پا
- اسپاسم عضلانی در گردن و شانه
علت ها و دلایل آرتروز گردن
با افزایش سن، استخوان ها و غضروف های تشکیل دهنده ستون فقرات و گردن کم کم دچار فرسایش خواهد شد و موجب آرتروز گردن خواهد شد.
از بین رفتن سطح آب دیسک ها
عملکرد دیسک شبیه به بالش هاییست که در میان مهره های ستون فقرات قرار میگیرد و حرکت آنها بر روی یکدیگر امکان پذیر می باشد. با افزایش سن دیسک های ستون فقرات به تدریج خشک و جمع خواهد شد. به همین دلیل استخوان ها در زمان حرکت بیشتر با هم دچار ساییدگی می شوند.
برآمدگی یا فتق دیسک
همچنین افزایش سن می تواند سطح خارجی دیسک های ستون فقرات را تحت تاثیر قرار دهد و ترک خوردگی بر روی استخوان ایجاد کند که این حالت می تواند موجب فتق دیسک شود. این برآمدگی گاهی ممکن است به کانال نخاعی یا ریشه های اعصاب در ستون فقرات فشار وارد نماید.
زائده های استخوانی
زائده های استخوانی گاهی کانال نخاعی یا ریشه های عصب را گاز گرفته و به آنها فشار وارد خواهد کرد.
سفت شدن رباط ها
رباط ها بافت هایی شبیه به ریسمان هستند که اتصال استخوان ها به یکدیگر را امکان پذیر خواهند کرد. به هر حال، رباط های ستون فقرات می توانند با افزایش سن به تدریج سفت و باعث کاهش انعطاف پذیری گردن شوند.
تشخیص آرتروز گردن
روش های تشخیص علایم آرتروز گردن عبارتند از:
معاینه فیزیکی
پزشک در ابتدا پرسش‌هایی را در زمینه بروز علائم مطرح می‌کند، سپس مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را انجام می‌دهد. یک معاینه معمولی شامل بررسی واکنش‌ها، دامنه حرکتی گردن و ضعف عضلانی میشود.
همچنین احتمالاً پزشک نحوه راه رفتن بیمار را نیز مشاهده می‌کند. در نهایت وی با در نظر گرفتن تمامی این موارد تشخیص می‌دهد که آیا اعصاب و نخاع تحت فشار بیش از اندازه قرار دارند یا خیر.
اگر پزشک احتمال دهد که بیمار به آرتروز گردن مبتلا است، آزمایش‌های تصویربرداری و آزمون‌های عملکرد عصبی را برای تأیید تشخیص‌اش تجویز خواهد کرد.
آزمایش‌های تصویربرداری
- پرتونگاری (اشعه ایکس) برای بررسی وجود خارهای استخوانی و دیگر ناهنجاری‌ها انجام میشود.
- سی‌تی‌اسکن: با این آزمایش می‌توان تصاویر دقیق‌تری را، خصوصاً از استخوان‌ها، بدست آورد.
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (ام. آر. آی.)، با بهره‌گیری از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی در تولید تصویر، ام‌آر‌آی می‌تواند مشخص کند عصب‌ها در چه جاهایی تحت فشار قرار گرفته‌اند.
- میلوگرام با تزریق مواد رنگی ناحیه‌های خاصی از ستون مهره‌ها را مشخص می‌سازد، سپس سی.تی. اسکن یا پرتونگاری (اشعه ایکس) برای تهیه عکس‌هایی با جزییات بیشتر از آن ناحیه‌ها انجام میشود.
آزمون‌های عملکرد عصبی
در عضله نگاری برقی (EMG) مشخص میشود که آیا اعصاب هنگام ارسال سیگنال‌ها به عضله‌ها عملکرد طبیعی دارند یا خیر؛ به بیان دیگر، فعالیت الکتریکی اعصاب اندازه‌گیری میشود.
در آزمایش هدایت عصبی، با قرار دادن الکترودهایی بر روی پست در محل عصب مورد نظر انجام می‌پذیرد. یک شوک کوچک از عصب عبور داده میشود تا قدرت و سرعت سیگنال‌های عصبی اندازه‌گیری شود.
ریسک فاکتورهای آرتروز گردن
علاوه بر سن عوامل زیر می تواند خطر ابتلا به آرتروز گردن را افزایش دهد:
- آسیب دیدگی قبلی گردن یا ستون فقرات
- جراحی قبلی گردن یا ستون فقرات
- حمل کردن مکرر وزنه های سنگین
- بی تحرکی و چاقی
- لغزش دیسک
- آرتروز شدید
درمان آرتروز گردن
درمان بیماری آرتروز گردن به روش های مختلفی صورت می گیرد که بسته به نوع و شدت بیماری فرد مراجعه کننده، پزشک متخصص ، درمان آرتروز گردن متناسب با نوع و درجه بیماری تجویز می نماید:
استراحت
اصلاح فعالیت‌ها به منظور کاهش موقعیت‌ها و فعالیت‌هایی که موجب درد می‌شوند از جمله تغییر عادات خوابیدن جهت کاهش درد و ناراحتی هنگام بیدار شدن در هنگام صبح می‌باشند.
فیزیوتراپی
انجام نرمش های مخصوصی که توسط متخصص تجویز می شود در فیزیوتراپی باعث تقویت عضلات گردن شده و انعطاف پذیری گردن را افزایش داده و این امر تاثیر بسیار زیادی در کاهش و رفع علائم بیماران مبتلا به آرتروز گردن دارد.
ورزش و حرکت های اصلاحی
معمولا ورزش آرتروز گردن و حرکات اصلاحی برای بیماران تجویز می شوند. به هر حال توجه داشته باشید قبل از انجام ورزش برای گردن درد می بایست درباره مناسب بودن آنها با فیزیوتراپ صحبت شود تمام تمرین های حرکتی می بایست به صورتی باشند که باعث ایجاد علائم بیماری یا تشدید آنها نشوند
گردنبند طبی
استفاده از گردنبند های طبی حرکات گردن را محدود کرده و باعث می شود که مهره ها و عضلات گردن برای مدتی استراحت نمایند. این کار باعث کاهش درد در بیماران مبتلا به ارتروز گردن می شود .
لازم به ذکر است که این گردنبد ها نباید به مدت زیادی بسته شوند چراکه باعث ضعیف شدن عضلات گردن و به دنبال آن بدتر شدن علائم بیمار مبتلا به آرتروز گردن می شوند.
درمان جراحی آرتروز گردن
در صورتی که دردهای بیمار مبتلا به آرتروز گردن شدید و ناتوان کننده باشند و به درمان طبی پاسخ مناسبی ندهند، همچنین در صورت بروز علائم عصبی مثل اختلالات حرکتی، کاهش قدرت عضلانی در یک یا چند اندام که با MRI گردن مطابقت و هم خوانی داشته باشد، به ویژه در موارد پیش رونده، پیدایش اختلالات عملکرد اسفنکترهای ادراری (شایع تر) به صورت بی اختیاری یا احتباس ادرار و مدفوعی (کمتر)، اختلال در راه رفتن و عدم تعادل و یا وجود یافته های خاصی مثل مشاهده ی تخریب نسج نخاع در MRI و یا وجود یک قطعه دیسک پاره شده ی بزرگ در داخل کانال نخاعی یا سوراخ بین مهره ای، با صلاحدید پزشک متخصص، پیشنهاد عمل جراحی صورت می گیرد.
دیدگاه کاربران
بسیار عالی و کاربری