تشخیص فرق بین آرتروز گردن با دیسک گردن کار پیچیده ایست و نیاز به بررسی و معاینه دقیق پزشکی دارد. بااین‌حال در این مقاله هرآنچه که نیاز دارید تا متوجه تفاوت میان آنها شوید، آورده شده است:
آرتروز گردن
آرتروز ستون فقرات گردنی که از نظر پزشکی اسپوندیل‌آرتروز گردنی است، در اثر دژنراسیون مزمن (ساییدگی) مهره‌های گردنی و در نتیجه دیسک‌های بین مهره‌ای ایجاد میشود. ساییدگی در ابتدا در ناحیه مفاصل مهره‌های گردنی است، به‌عنوان‌مثال، در ناحیه مفاصل زانو و ران. ساییدگی و پارگی روی سطوح غضروفی مفاصل، در نتیجه چسبندگی استخوان ایجاد میشود که می‌تواند باعث گیرکردن اعصاب دردناک شود. در مرحله‌ای دیگر، دیسک‌های بین مهره‌ای بین مهره‌ها باریک می‌شوند، همچنین می‌توانند تا حدی استخوانی یا برآمده شوند و باعث فشردگی عصب اضافی شوند. استئوآرتریت اغلب از سن ۴۰ سالگی شروع میشود، هم مردان و هم زنان را مبتلا می‌کند و با افزایش سن بدتر میشود.
دیسک گردن
فتق دیسک در ستون فقرات گردنی که به آن فتق دیسک گردن یا فتق دیسک گردن نیز می‌گویند، یک بیماری شایع است که می‌تواند از میان‌سالی به بعد رخ دهد. ساییدگی، ازدست‌دادن خاصیت ارتجاعی و پارگی حلقه فیبری دیسک بین مهره‌ای علت آن است. این می‌تواند اعصاب یا نخاع را تحت‌فشار قرار دهد و به آن آسیب برساند و علائم ایجاد کند. درمان در درجه اول بر اساس شدت علائم است. اگر درد قابل‌تحمل باشد و نقص عصبی وجود نداشته باشد، درمان کلاسیک با فیزیوتراپی و دارو کافی است. بااین‌حال، اگر طی یک دوره چند هفته بهبودی حاصل نشد یا اگر علائم پیشرفت کرد، باید عمل جراحی انجام شود. این عمل یک مداخله ریز جراحی نسبتاً کوتاه است.
فرق بین آرتروز گردن با دیسک گردن از نظر علت
علل ایجاد آرتروز گردن
علت ممکن است آسیب قبلی باشد که منجر به بی‌ثباتی و متعاقباً ساییدگی و پارگی ناشی از بارگذاری نادرست مزمن شده است. بااین‌حال، این مورد به‌ندرت اتفاق می‌افتد. در بیشتر موارد، این امر صرفاً ناشی از ساییدگی و پارگی است. از سن ۶۰ سالگی، ۷۰ درصد از زنان و ۸۵ درصد از مردان علائم ساییدگی و پارگی در ستون فقرات گردنی دارند که با اشعه ایکس قابل‌مشاهده است، اما این علائم لزوماً منجر به علائم نمی‌شوند.
استئوآرتریت مفاصل مهره‌ای در ابتدا منجر به التهاب دردناک این مفاصل با کشش واکنشی در عضلات گردن و کاهش تحرک میشود. در مرحله بعدی، ستون فقرات گردنی به‌آرامی سفت میشود. فشردگی ریشه‌های عصبی مربوط به استخوان یا دیسک (ناحیه‌ای که اعصاب از نخاع خارج می‌شوند) نیز می‌تواند باعث درد گردن، درد تشعشع، اختلالات حسی و فلج در بازو شود.
علت فتق دیسک در ستون فقرات گردنی
فتق دیسک نتیجه افزایش سن و ساییدگی ستون فقرات است که از سن ۲۰ سالگی شروع میشود. فراوانی این بیماری تا سن ۴۵ سالگی به طور مداوم افزایش می‌یابد و سپس دوباره تا حدودی کاهش می‌یابد. کار فیزیکی سنگین، استرس نامناسب و عوامل ژنتیکی این فرایندهای فرسودگی و تغییرات دژنراتیو را به ارمغان می‌آورد. عوامل خطر اضافی مانند سیگارکشیدن نیز نقش مهمی دارند.
ترک‌هایی در حلقه فیبری خارجی دیسک بین مهره‌ای (آنولوس فیبروزوس) ایجاد میشود، به‌طوری که قطعات بافت می‌توانند از داخل دیسک بین مهره‌ای (نوکلئوس پالپوزوس) به کانال عصبی فرار کنند. این قطعات دیسک اکنون می‌توانند اعصاب یا نخاع را فشرده کرده و علائم مربوطه را ایجاد کنند. مکانیسم‌های ترمیم خود بدن در خود فضای دیسک بین مهره‌ای انجام نمی‌شود، به همین دلیل است که انحطاط پیشرفته دیگر نمی‌تواند خودبه‌خود بهبود یابد.
فرق بین آرتروز گردن با دیسک گردن از نظر علائم و تشخیص
علائم و تشخیص آتروز گردن
تشخیص در ابتدا بر اساس علائم توصیف شده توسط بیمار قابل مشکوک است. بیمار محدودیت حرکتی دردناک در ستون فقرات گردنی را توصیف می‌کند که گاهی با تمایل به سردرد همراه است. گاهی اوقات احساس ضعف در بازو یا اختلالات حسی در ناحیه انگشتان دست وجود دارد.
معاینه محدودیت حرکت را تأیید می‌کند. مفاصل مهره‌ای به فشار حساس هستند و گاهی اوقات می‌توان آنها را به‌صورت ضخیم لمس کرد. معاینه عصبی بازوها و دست‌ها می‌تواند نشان‌دهنده ضعف عضلانی و اختلالات حسی باشد. محل دقیق آرتروز در ستون فقرات گردنی اغلب بر اساس علائم و نتایج معاینه قابل تعیین است. در مورد علائم بارز یا علائمی که به درمان مقاوم هستند، می‌توان از روش‌های تصویربرداری مانند اشعه ایکس یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی نیز استفاده کرد.
شایع‌ترین علائم دیسک گردن
فتق دیسک در ستون فقرات گردنی اغلب باعث درد در گردن و بازو میشود – درد مشخصه رادیکولار (نشئت‌گرفته از ریشه‌های عصبی). بسته به ریشه عصبی آسیب‌دیده، بیماران برای مثال، یک درد معمولی را توصیف می‌کنند که به انگشت شست، انگشت میانی یا فقط انگشت کوچک تابش می‌کند. درد رادیکولار بازو می‌تواند با ازدست‌دادن قدرت و حساسیت همراه باشد. چنین شکست‌هایی نشانه فشرده‌سازی قابل‌توجه یک عصب است. ریشه‌های عصبی به مناطق بسیار معمولی اختصاص‌داده‌شده است. هر عصب ناحیه خاصی برای درد و اختلالات حسی دارد و ماهیچه‌های مختلف را تأمین می‌کند.
به‌عنوان‌مثال،
اگر فتق دیسک گردن در سطح HWK 6/7 در سمت راست وجود داشته باشد، این می‌تواند منجر به فشرده‌سازی ریشه عصبی C7 شود. این به نوبه خود می‌تواند با درد در ناحیه پشت بازو فوقانی و تحتانی تا انگشت اشاره و میانی سمت راست همراه باشد. معاینه بالینی اغلب کاهش در رفلکس تاندون سه سر را نشان می‌دهد که به ریشه C7 دست‌نخورده بستگی دارد. ضعف اکستنشن آرنج و مچ نیز ممکن است رخ دهد. برای هر عصب الگوی خاصی از نارسایی‌ها و اختلالات وجود دارد. اگر فتق دیسک به سمت کانال نخاعی متمرکز شود، فشردگی طناب نخاعی ممکن است رخ دهد. این خود را به‌عنوان یک اختلال راه‌رفتن یا هماهنگی و همچنین ضعف و اختلالات حسی در پاها نشان می‌دهد. این آسیب نخاعی (میلوپاتی) که در تصویر MRI نیز قابل‌مشاهده است، یکی از علائم شدید است و باید به روشن شدن سریع منجر شود. در بدترین و نادرترین حالت، میلوپاتی می‌تواند منجر به آسیب نخاع شود.
تشخیص فتق دیسک گردن
قبل از هر تشخیص، یک بررسی دقیق و معاینه عصبی متمرکز انجام میشود. سپس شک بالینی باید با تصویربرداری تأیید شود. معاینه انتخابی تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRT یا MRI انگلیسی تصویربرداری تشدید مغناطیسی) از ستون فقرات گردنی است. توموگرافی کامپیوتری (CT) بیشتر روی استخوان متمرکز است. Myelo- CT همچنین برای سؤالات خاص و برای بیمارانی که منع مصرف تصویربرداری MRI دارند، در دسترس است.
مانند بسیاری دیگر از بیماری‌های دژنراتیو ستون فقرات، فتق دیسک گردن نیز می‌تواند بدون علائم ادامه یابد و یک یافته کاملاً بصری باشد.
اگر علائم بالینی و یافته‌های تصویربرداری با فتق دیسک مطابقت نداشته باشد، باید علل دیگر را نیز در نظر گرفت. تومورها، التهاب‌ها، بیماری‌های دستگاه رباط (مانند پری آرتروپاتی هومروسکاپولاریس، اپی کندیلیت رادیالیس) یا سندرم‌های فشاری شبکه بازویی و اعصاب محیطی زیر سؤال می‌روند.
فرق بین آرتروز گردن با دیسک گردن از لحاظ درمان
درمان آرتروز گردن در ابتدا محافظه‌کارانه است
در مراحل اولیه، درمان محافظه‌کارانه است. اگر علائم تحریک ریشه عصبی قبلاً رخ‌داده باشد، استراحت موقت مفید است. برای مثال می‌توان این کار را به طور موقت با ارتز گردن انجام داد. داروهایی مانند مسکن‌ها، داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی و شل‌کننده‌های عضلانی نیز ممکن است در این مرحله استفاده شوند. درمان دستی همراه با کشش ملایم، ماساژ، و تمرینات خودگردان نیز می‌تواند این ناراحتی را تسکین دهد.
در صورت وجود علائم دیگر
انفیلتراسیون کورتیزون، هم در مفاصل مهره‌ای و هم در نقاط خروجی عصب امکان‌پذیر است. در برخی موارد به‌خصوص در مورد دردهای مزمن می‌توان به‌اصطلاح عصب‌کشی فاست را نیز انجام داد. اعصاب مسئول احساس درد در مفاصل مهره‌ای با استفاده از یک پروب کوچک و جریان فرکانس رادیویی تحت کنترل اشعه ایکس یا توموگرافی کامپیوتری اسکلروز می‌شوند. اثر تسکین درد می‌تواند با این درمان طولانی‌تر بماند.
در موارد شدید و سرسخت
یا زمانی که نقایص عصبی مشخص وجود دارد، جراحی ممکن است راه‌حل باشد. ابتدا بافتی که روی اعصاب (ریشه عصب یا نخاع) فشار می‌آورد برداشته میشود. این می‌تواند استخوان، مواد دیسک یا بافت اسکار باشد. در بسیاری از موارد، بخش حرکتی آسیب‌دیده در همان جلسه سفت میشود. در بیشتر موارد، انسداد توسط یک قفس به‌اصطلاح انجام میشود. این یک بلوک فلزی یا پلاستیکی به‌اندازه یک حبه قند است که پس از برداشتن دیسک در فضای بین مهره‌ای قرار می‌گیرد. در برخی موارد، گاهی اوقات می‌توان از پروتز دیسک بین مهره‌ای استفاده کرد، اما به‌خصوص در مورد یافته‌های چند سطحی، آبکاری نیز انجام میشود. این مداخلات فقط از جلو انجام میشود. عملیات از پشت (پشتی) نیز امکان‌پذیر است، اما نشانه‌های خاص و نسبتاً نادری دارد.
در مجموع، در صورت داشتن علائم، مراجعه به‌موقع به جراح ارتوپد ارزشمند است. در مراحل اولیه، درمان می‌تواند منجر به موفقیت سریع‌تر شود. سپس احتمالاً می‌توانید قوانین رفتاری را یاد بگیرید که از پیشرفت سریع سایش و پارگی جلوگیری می‌کند.
چه گزینه‌های درمانی برای دیسک گردن وجود دارد؟
درمان محافظه‌کارانه
ازآنجایی‌که اکثر بیماران هیچ محدودیت عصبی عمده‌ای ندارند، درمان محافظه‌کارانه در درجه اول در صورت درد دنبال میشود. این شامل یک داروی ضد درد، استراحت و تسکین در مرحله حاد و در صورت علائم شدید، تزریق کورتیزون به طور مستقیم به ریشه عصبی است. در ۹۰٪ از بیماران مبتلا به درد رادیکولار حاد در نتیجه فتق دیسک با فشرده‌سازی ریشه عصبی، این اقدامات منجر به بهبود علائم در ۶-۸ هفته اول بدون نیاز به جراحی میشود.
نفوذ ریشه عصبی
در بیماران مبتلا به درد رادیکولار مداوم که تحت درمان محافظه‌کارانه قرار می‌گیرند، ارتشاح ریشه عصبی با هدایت CT می‌تواند علائم را کاهش دهد. در اینجا تزریق موضعی داروهای ضدالتهابی (کورتیزول) و مسکن‌ها (لیدوکائین) در دستگاه سی تی تحت کنترل دقیق در ناحیه عصب تحت‌فشار انجام میشود. این درمان را می‌توان در فواصل چندهفته‌ای تکرار کرد و میزان موفقیت حدود ۷۰ درصد در کاهش درد را نشان می‌دهد.
درمان جراحی
در صورت درد شدید، فلج و مشکلات ادراری (احتباس ادرار، ازدست‌دادن غیرارادی ادرار) یا با حرکات روده، یک عمل جراحی سریع توصیه میشود. از سوی دیگر، اندیکاسیون جراحی در مورد مقاومت درمانی با درد متوسط نسبی است و به میزان رنج بیمار بستگی دارد.
دیدگاه کاربران
ممنون از راهنمایی خوبتون🙏