تومور مغزی گلیوما چیست ؟ هر آنچه باید درباره این تومور مغزی بدانید!

تومور مغزی گلیوما نوعی تومور مغزی است که از سلولهای گلیال تشکیل می شود. این سلول ها از سلول های عصبی مغز پشتیبانی و محافظت می کنند. انواع مختلف و زیرمجموعه های گلیوم وجود دارد. گلیوماس رایج ترین نوع تومور مغزی در بزرگسالان است که حدود ۷۸٪ تومورهای سرطانی مغز را تشکیل می دهد. انواع گلیوم ها شامل آستروسیتوما و اپاندیموما است. این مقاله توضیح می دهد که گلیوم چیست و طول عمر یک فرد با تشخیص تومور مغزی گلیوما . همچنین انواع ، عوامل خطر و گزینه های درمانی گلیوم را توضیح می دهد.

تومور مغزی گلیوما چیست ؟

گلیوما نوعی تومور مغزی است که در سلولهای گلیال شروع به رشد می کند. سلولهای گلیال از سلولهای عصبی محافظت کرده و از آنها پشتیبانی می کنند ، آنها را در جای خود نگه می دارند و اجازه می دهند عملکرد صحیح داشته باشند. آنها سلولهای عصبی را با اکسیژن و مواد مغذی فراهم می کنند و سلولهای مرده را از مغز خارج می کنند. همه گلیوماها سرطانی نیستند. گاهی اوقات سلول ها تولید مثل نمی کنند و گسترش نمی یابند.
گلیومای درجه پایین به آرامی گسترش می یابد و گلیومای درجه بالا با سرعت بیشتری گسترش می یابد.

طول عمر بیماران تومور مغزی گلیوما

چشم انداز یک فرد مبتلا به گلیوم به عوامل مختلفی بستگی دارد. به عنوان مثال ، طول عمر بیماران تومور مغزی گلیوما با توجه به نوع گلیومای فرد یا بسته به سن او می تواند تغییر کند. میزان بقا پنج ساله زیر را برای انواع مختلف گلیوم ، بسته به سن فرد ، فراهم می کند:

انواع تومور مغزی گلیوما 

سه نوع گلیوم وجود دارد.

آستروسیتوما

برخی از تومورهای مغزی از سلول های گلیایی ستاره ای شکل به نام آستروسیت رشد می کنند. این تومورها آستروسیتوما هستند. آستروسیتوماهای درجه یک را آستروسیتوماهای پیلوسیتیک می نامند. آنها تمایل به رشد کند دارند و مرزهای مشخصی دارند.
درجه ۲ به عنوان آستروسیتومای درجه پایین یا آستروسیتومای منتشر شناخته می شوند. رشد آنها کند است اما مرزهای مشخصی ندارند. آنها در بین افراد ۲۰ تا ۵۰ ساله رایج هستند.
آستروسیتوماهای درجه ۳ را آستروسیتوماهای آناپلاستیک نیز می نامند. آنها ۲٪ از کل تومورهای مغزی را تشکیل می دهند و سریعتر و پرخاشگرانه تر از تومورهای درجه پایین رشد می کنند. آنها همچنین به بافت اطراف رشد می کنند.
آستروسیتوماهای درجه چهارم گلیوبلاستوما یا GBM نامیده می شوند. آنها تهاجمی ترین نوع گلیوم هستند. این شایعترین تومور مغزی با درجه بالا در بزرگسالان است. GBM 12-15٪ از کل تومورهای مغزی را تشکیل می دهد و بقای ۵ ساله آنها حدود ۴٪ است.

اپاندیموما

تومورهای مغزی که در سلولهای اپندیمال رخ می دهد ، اپاندیموما نامیده می شود. این موارد در بزرگسالان کاملاً نادر است و حدود ۲-۳ درصد تومورهای اولیه مغز را تشکیل می دهند.
اپاندیمومای درجه ۱ معمولاً رشد آهسته ای دارد و ممکن است به صورت subependymomas یا اپاندیموم میکسوپاپیلاری باشد.
تومورهای اپندیمال درجه ۲ شایع ترین هستند و به سادگی به عنوان اپاندیموما شناخته می شوند. با این حال ، پزشکان ممکن است آنها را بعنوان اپاندیمومای سلولی ، پاپیلاری ، سلول شفاف یا تانسیک دسته بندی کنند.
اپاندیمومای درجه ۳ تومورهایی با رشد سریعتر هستند که به عنوان اپاندیموم آناپلاستیک شناخته می شوند.

الیگودندروگلیوم

تومورهای مغزی که از الیگودندروسیت ایجاد می شوند ، الیگودندروگلیوم نامیده می شوند. الیگودندروگلیومای درجه دو درجه پایین ، و الیگودندروگلیومای آناپلاستیک درجه ۳ درجه بالایی هستند.

علائم گلیوما

علائم گلیوم بسته به عوامل مختلفی متفاوت است. آنها به اندازه تومور و همچنین محل مغز یا نخاع در محل رشد تومور بستگی دارند. شایع ترین علامت تومور مغزی سردرد است که در ۳۵٪ افراد مبتلا به تومور مغزی بروز می کند. سایر علائم رایج تومورهای مغزی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تشنج
• تهوع و استفراغ
• مشکلات حافظه
• تغییر در سطح فعالیت
• تغییر شخصیت
• از دست دادن اشتها
• ضعف
• اختلال در تعادل
• مشکل راه رفتن
• بدتر شدن بینایی
• مشکلات گفتاری

عوامل خطر

عوامل خطر مواردی هستند که می توانند احتمال ابتلای فرد به بیماری یا بیماری را افزایش دهند. با این حال ، بیشتر تومورهای مغزی دلایل ناشناخته ای دارند. آنها پیوندی به چیزی ندارند که شخص بتواند از آن جلوگیری کند.

عوامل ارثی

برخی از اختلالات ژنتیکی ممکن است منجر به افزایش خطر تومورهای بدخیم مغزی شود. چنین اختلالات ژنتیکی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• نوروفیبروماتوز نوع ۱
• نوروفیبروماتوز نوع ۲
• سندرم فون هیپل-لینداو
• سندرم Li-Fraumeni

با این حال ، فقط حدود ۵٪ از افراد مبتلا به تومور مغزی از هر یک از شرایط ژنتیکی فوق برخوردار هستند.

فاکتورهای محیطی

برخی از مواد که فرد ممکن است در محل کار با آن روبرو شود می تواند منجر به سرطان شود. به عنوان مثال ، قرار گرفتن در معرض وینیل کلراید ممکن است خطر ابتلا به گلیومای فرد را افزایش دهد. با این حال ، محققان ارتباط مستقیمی پیدا نکرده اند.

تشخیص تومور مغزی گلیوما 

اگر فردی علائم یا نشانه هایی از خود نشان دهد که ممکن است به گلیوما مربوط باشد ، پزشک متخصص ممکن است در مورد سابقه پزشکی وی بحث کرده و یک معاینه عصبی انجام دهد. یک پزشک ممکن است از اسکن تصویربرداری یا نمونه برداری برای تشخیص گلیوم استفاده کند. اسکن های تصویربرداری که ممکن است به پزشک کمک کند تا تشخیص دهد تومور وجود دارد عبارتند از:

• اسکن ام آر آی
• سی تی اسکن
• اسکن PET

این اسکن ها نمی توانند نوع سلول های تشکیل دهنده تومور را تأیید کنند. در این حالت پزشک ممکن است نمونه برداری را توصیه کند.

درمان تومور مغزی گلیوما 

پزشکان هنگام درمان تومورهای مغزی سعی می کنند تا حد ممکن تومور را برداشته و از عود مجدد آن جلوگیری کنند. آنها همچنین باید بسیار مراقب باشند تا به قسمتهای سالم مغز آسیب نرسانند. براساس موسسه ملی سرطان ، پنج نوع درمان استاندارد وجود دارد:

• نظارت فعال
• عمل جراحی
• پرتو درمانی
• شیمی درمانی
• درمان هدفمند

نظارت فعال

این جایی است که فرد برای اطمینان از بدتر نشدن وضعیت خود ، معاینات منظم انجام می دهد. آنها تحت درمان واقعی قرار نمی گیرند. نظارت فعال می تواند برای مبتلایان به تومورهایی که رشد بسیار کندی دارند و علائمی ایجاد نمی کنند مفید باشد.
خطرات یا عوارض جانبی بالقوه درمان ممکن است در این مرحله بیش از مزایای آن باشد ، بنابراین پزشکان ممکن است برای مدت زمانی قبل از درمان وضعیت فرد را مشاهده کنند.

عمل جراحی

جراحی ممکن است اولین قدم در درمان گلیوم باشد. بسته به درجه تومور ، یک جراح ممکن است با موفقیت کل تومور یا مقدار زیادی از بافت سرطانی را از بین ببرد. بسته به محل تومور در مغز و عملکردهایی که تحت تأثیر قرار می دهد ، ممکن است حذف کل تومور امکان پذیر نباشد. برداشتن نسبی تومور می تواند تورم مغز را کاهش داده و برخی از علائم را تسکین دهد.

پرتو درمانی

پرتودرمانی با پرتوی خارجی یا EBRT نوعی پرتودرمانی است که پزشکان برای درمان گلیوم استفاده می کنند.

شیمی درمانی

در شیمی درمانی از داروهایی برای جلوگیری از رشد سلولهای سرطانی استفاده می شود. شیمی درمانی سیستمیک زمانی است که داروها وارد جریان خون می شوند و به اطراف بدن می روند. زیرمجموعه ای از داروهای شیمی درمانی می توانند از سد مغز خون برای هدف قرار دادن گلیوم عبور کنند.
برای تومورهای مغزی ، پزشکان ممکن است استفاده از ویفر قابل حل را که پس از برداشتن تومور مستقیماً در مغز در محل تومور قرار می دهند ، توصیه کنند.
به این روش شیمی درمانی موضعی گفته می شود. این ماده به هدف گیری هر تومور احتمالی باقیمانده کمک می کند و ممکن است از عوارض جانبی ناخواسته در سایر قسمت های بدن جلوگیری کند.

درمان هدفمند

درمان های هدفمند به طور خاص بر روی مولکول های خاصی که سلول های سرطانی برای رشد و رشد آنها نیاز دارند تأثیر می گذارد. یکی از این روش های درمانی دارویی به نام بوآیزوموماب است که شبکه جامع سرطان ملی آن را توصیه می کند. این دارو با گرسنگی در خون رسانی که سلولهای سرطانی برای زنده ماندن به آن نیاز دارند ، رشد سلولهای سرطانی را مختل می کند.

خلاصه

چشم انداز گلیوم به عوامل مختلفی بستگی دارد. یک شخص باید با پزشک خود تماس بگیرد تا چشم انداز مورد خاص خود را تعیین کند. اگر فردی مشکوک به گلیوما باشد ، باید در اسرع وقت برای تأیید یا رد آن به پزشک خود مراجعه کند.

منبع