آبسه مغزی مجموعه‌ای از چرک در مغز است. علت آن یک عفونت محدود و ثابت موضعی در مغز است. بدون درمان آنتی‌بیوتیکی، میزان مرگ‌ومیر ناشی از آبسه مغزی بسیار بالا خواهد بود. آبسه مغزی زمانی رخ می‌دهد که التهاب موضعی بافت مغز وجود داشته باشد و در نتیجه کپسول پر از چرک ایجاد شود. معمولاً فقط یک آبسه مغزی در مغز ایجاد می‌شود. تشکیل چندگانه آبسه و آبسه در مخچه نادر است. درهرصورت، آبسه مغزی باید به‌صورت پزشکی درمان شود.
آبسه مغزی چیست؟
آبسه مغزی یک واکنش التهابی موضعی (محلی) در مغز است. نفوذ پاتوژن‌ها به مغز در ابتدا منجر به التهاب در بافت (آنسفالیت کانونی) می‌شود. در دوره بعدی، التهاب می‌تواند منجر به تجمع چرک در کپسول ایجاد شده توسط بافت همبند شود. این حفره‌های تازه‌تشکیل‌شده و پر از چرک آبسه نامیده می‌شوند.
آبسه مغزی نادر است اما می‌تواند تهدیدکننده زندگی باشد. تعداد سالانه بیماری‌های جدید (بروز) ۰.۳ تا ۱.۳ مورد در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر ذکر شده است.
آبسه مغزی در کجای مغز می‌تواند آبسه ایجاد شود؟
در اصل، آبسه (انباشته شدن چرک محصور شده) می‌تواند در هر ناحیه‌ای از مغز رخ دهد. مشابه خونریزی، بین آبسه اپیدورال، ساب دورال و داخل جمجمه بسته به محل وقوع آن تمایز قائل می‌شود. آبسه‌های اپی و ساب دورال نادر هستند، کانون‌های چرکی و محصور شده معمولاً مستقیماً در بافت مغز (داخل جمجمه) یافت می‌شوند.
علل و عوامل خطر: چه چیزی باعث آبسه مغزی می‌شود؟
آبسه مغز زمانی رخ می‌دهد که عوامل بیماری‌زا به مغز حمله کنند. این معمولاً از طریق جریان خون یا از منابع عفونت مجاور (فرآیندهای همسایگی) اتفاق می‌افتد. این بدان معنی است که در جای دیگری از بدن التهاب وجود دارد، پاتوژن‌ها بیشتر در جریان خون توزیع می‌شوند و سپس از طریق سد خونی مغزی نفوذ می‌کنند. به مغز سلول‌های دفاعی و مواد پیام‌رسان خود بدن اکنون به این محل عفونت مهاجرت می‌کنند و باعث التهاب می‌شوند.
چرک می‌تواند تشکیل شود که در میان چیزهای دیگر از پاتوژن‌های مرده، سلول‌های ایمنی و سلول‌های بافت تخریب شده تشکیل شده است. اگر چرک در بافت مغز آسیب‌دیده در نوعی کپسول به‌دام‌افتاده و حفره جدیدی ایجاد کند، آبسه مغزی است. در اصل، می‌تواند در هر ناحیه‌ای از مغز شکل بگیرد.
باکتری‌ها معمولاً عامل این بیماری هستند و گونه‌های استرپتوکوک، باکتریوئید و سودوموناس از شایع‌ترین پاتوژن‌ها هستند. استرپتوکوک‌ها معمولاً بیشتر باعث عفونت‌هایی می‌شوند که بر گوش یا دستگاه تنفسی فوقانی تأثیر می‌گذارد. به‌عنوان‌مثال، عفونت سینوسی (سینوزیت) یا عفونت گوش میانی (اوتیت میانی). سایر میکروب‌ها نیز می‌توانند به دستگاه تنفسی حمله کنند. التهاب باکتریایی در ناحیه ریشه دندان نیز می‌تواند منبع احتمالی باشد.
بااین‌حال، گاهی اوقات قارچ‌ها نیز باعث ایجاد آبسه مغزی می‌شوند. حتی به‌ندرت، باکتری‌ها مستقیماً از طریق آسیب سر (آسیب مغزی تروماتیک باز) یا به‌عنوان بخشی از یک عمل وارد مغز می‌شوند.
کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند بیشتر در معرض خطر ابتلا به آبسه مغزی هستند. سیستم دفاعی بدن مختل می‌شود، به‌عنوان‌مثال، زمانی که فردی مجبور به مصرف داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی (سرکوب‌کننده‌های ایمنی) یا در افراد مبتلا به ایدز است.
علائم آبسه مغزی چیست؟
علائمی که نشان‌دهنده وجود آبسه در مغز است نسبتاً نامشخص است: بسته به اینکه کدام ناحیه مغز تحت‌تأثیر قرار گرفته است، تشنج (تشنج صرعی) یا اختلالات حسی ممکن است رخ دهد. بیماران همچنین مشکلات حافظه و تمرکز ضعیف را گزارش می‌کنند. با پیشرفت بیماری، علائم عصبی دیگری مانند همی فلج نیز ممکن است ایجاد شود. پزشکان از به‌اصطلاح “علائم کانونی عصبی” صحبت می‌کنند.
فقط بعداً، زمانی که آبسه بزرگ‌تر می‌شود و فضای بیشتری را اشغال می‌کند، سردرد اغلب رخ می‌دهد که مدت طولانی‌تری نیز طول می‌کشد و افزایش می‌یابد. این اغلب با حالت تهوع و استفراغ همراه است. این شکایات به‌اصطلاح “علائم فشار مغزی” در نظر گرفته می‌شوند.
علائمی که واضح‌تر برای التهاب صحبت می‌کنند، مثلاً تب یا سفتی گردن هستند. تب در حدود ۵۰ درصد افراد مبتلا رخ می‌دهد.
آبسه مغز چگونه تشخیص داده می‌شود؟
مهم‌ترین روش برای تشخیص آبسه مغز، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) جمجمه است، همچنین آبسه را می‌توان با توموگرافی کامپیوتری جمجمه (cCT) تشخیص داد. اگر یافته‌ها نامشخص باشند، تجویز ماده حاجب در ورید می‌تواند با هر دو روش تصویربرداری مفید باشد تا تمایز دقیق‌تری از یافته‌ها را فراهم کند. با این روش تشخیصی (cMRT) با ماده حاجب، پزشک حتی می‌تواند در مورد مرحله آبسه نتیجه‌گیری کند. بااین‌حال، در موارد نادر، تمایز آبسه از تومور مغزی، به‌ویژه گلیوبلاستوما، دشوار است.
آزمایش خون نیز انجام می‌شود. ابتدا، پارامترهای التهاب مانند به‌اصطلاح پروتئین واکنشی C ( CRP ) را می‌توان تعیین کرد. در ۶۰ تا ۹۰ درصد موارد این مقدار افزایش می‌یابد. در اصل، پاتوژن نیز قابل تشخیص است. پاتوژن با کشت خون یا حذف مستقیم محتویات آبسه شناسایی می‌شود. بااین‌حال، هر دو روش تشخیص یک نتیجه ۱۰۰٪ قابل‌اعتماد ارائه نمی‌دهند – نه اگر “مثبت” و نه “منفی” باشند.
معاینه فیزیکی کامل نیز مهم است. همچنین به منابع احتمالی عفونت توجه می‌شود، به این معنی که معاینات اضافی دندان‌ها، ناحیه گردن و گلو و مجاری شنوایی انجام می‌شود. اگر هیچ فرآیند التهابی در همسایگی تشخیص داده نشد، تشخیص باید منابع دورتر مانند ریه‌ها، قلب، پوست یا استخوان‌ها را نیز مشخص کند. جستجوی کانون (منشأ) باید قبل از مداخله جراحی مغز و اعصاب انجام شود تا آبسه‌ها و در صورت لزوم، علت عفونت یکباره از بین بروند. عوامل خطر نقص ایمنی مانند HIV (ویروس نقص ایمنی انسانی) یا دیابت شیرین نیز باید روشن شوند.
آبسه‌های مغزی چگونه درمان می‌شوند؟
اگر مشخص باشد که آبسه یک آبسه مغزی است، معمولاً برای چند هفته (معمولاً چهارتا هشت هفته) به بیمار آنتی‌بیوتیک داده می‌شود تا عامل بیماری‌زا را از بین ببرد. درمان اولیه همیشه در بیمارستان است (پذیرش بستری).
علاوه بر این، یک مداخله جراحی مغز و اعصاب معمولاً انجام می‌شود که اغلب به‌اصطلاح آسپیراسیون آبسه نامیده می‌شود. جراح چرک را از طریق سوراخی در کلاهک جمجمه می‌مکد. اگر پزشک معالج شما قبلاً نتوانسته بود به طور قطعی توضیح دهد که آیا آبسه یا تومور است، این روش از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
مراقبت‌های بعدی
بعد از برداشتن آبسه مغزی با جراحی، دوره بعدی بستگی به این دارد که آبسه کجا و چقدر بزرگ بوده است. اگر کپسول آبسه به طور کامل برداشته شده باشد، نیازی به آسیب نیست. برای بهبودی بیماران مهم است که سیستم عصبی آسیب نبیند. بااین‌حال، صرع اغلب پس از عمل رخ می‌دهد. همچنین خطر بروز مجدد آبسه مغزی وجود دارد.
مراقبت‌های بعدی پس از درمان برای اطمینان از جلوگیری از عفونت‌ها طراحی شده است که خطر عود را افزایش می‌دهد. بیماران می‌توانند براساس توصیه‌های پزشکی برای مهار انتقال عوامل بیماری‌زا کار کنند. این شامل درمان هدفمند بیماری‌های عفونی است. بیماری‌های باکتریایی خطرناک شامل التهاب سینوس‌های پارانازال یا گوش میانی است.
در صورت درمان با آنتی‌بیوتیک، افراد مبتلا باید این داروها را به طور مداوم مصرف کنند و دستورالعمل‌های پزشکی را دنبال کنند. خاتمه زودهنگام توصیه نمی‌شود، زیرا باید به طور کامل با باکتری‌ها مبارزه کرد. با داشتن یک سبک زندگی سالم که شامل رژیم غذایی غنی از ویتامین‌ها می‌شود، افراد مبتلا سیستم ایمنی خود را نیز افزایش می‌دهند. ورزش همچنین به بدن کمک می‌کند تا التهاب را بهتر مدیریت کند و بهبود یابد.
جلوگیری از آبسه مغذی
برای جلوگیری از آبسه مغزی، عفونت‌ها باید به‌خصوص در مجاورت مغز و همچنین در سایر نواحی بدن درمان و به طور کامل درمان شوند تا از انتقال عوامل بیماری‌زا به مغز جلوگیری شود. مصرف آنتی‌بیوتیک تا پایان درمان برای این امر ضروری است. درهرصورت، حفظ یک سبک زندگی سالم با یک رژیم غذایی متعادل و ورزش کافی توصیه می‌شود. هرچه وضعیت بدن بهتر باشد، در صورت بیماری بهتر می‌تواند بهبود یابد.
دیدگاه کاربران